Kancelaria Adwokacka Doroty Tumkiewicz w Białymstoku

Od dziecka moim marzeniem było zostać adwokatem i skutecznie pomagać rozwiązywać problemy prawne innych ludzi. Zawód adwokata wymaga empatii, zrozumienia oraz profesjonalnej wiedzy prawniczej. Każdego klienta Kancelarii traktuję indywidualnie i staram się zapewnić mu kompleksową pomoc zarówno na etapie postępowania przedsądowego jak w sądzie jako pełnomocnik.

Wykonując zawód adwokata prowadzę:

• obsługę prawną firm (spółki i osoby prowadzące działalność gospodarczą).
• sprawy rodzinne, np. o rozwód, separację, alimenty, kontakty z dziećmi,
• sprawy cywilne, np. spadki, zasiedzenie, o zapłatę, o zachowek,
• sprawy o unieważnienie umowy kredytów frankowych,
• odszkodowania, np. za wypadki komunikacyjne i błędy w sztuce lekarskiej,
• sprawy majątkowe np. zniesienie współwłasności i podział nieruchomości.

Jaką pomoc mogą Państwo uzyskać przy prowadzeniu ww. spraw?

Forma współpracy z Kancelarią wynika tak naprawdę z potrzeb konkretnego Klienta. Może to być zarówno pomoc doraźna, w formie indywidualnej porady prawnej, stała współpraca lub reprezentowanie w prowadzeniu sprawy. Bez względu na formę współpracy, staram się spełniać swoje obowiązki z najwyższą starannością, tak, aby każdy z klientów mógł otrzymać odpowiednią pomoc prawną. Prowadzenie spraw polega również m.in. na analizie wstępnej zagadnienia prawnego, omówieniem tematu z Klientem, przygotowaniu strategii działania, przygotowywaniu pism na etapie postępowania przesądowego/polubownego oraz sądowego. Z uwagi na to, że sprawuję zawód adwokata, mam również możliwość reprezentowania Klienta przed sądami powszechnymi, Sądem Najwyższym, sądami administracyjnymi oraz innymi organami administracji państwowej, gdzie mogę podejmować działania w imieniu i na rzecz Klienta, realizując przysługujące mu uprawnienia oraz broniąc przysługujących mu praw.

Kim jest adwokat, a kim jest radca prawny?

Panuje powszechne błędne przekonanie, że tylko radca prawny prowadzi sprawy cywilne, zaś adwokat sprawy karne. Ostatnie zmiany przepisów praktycznie ujednolicają oba zawody. Dzięki temu radca prawny ma także prawo do reprezentowania klientów w sprawach karnych. Kolejnym mitem jest to, że adwokat musi bronić przestępców. Prowadzenie Kancelarii Adwokackiej to prowadzenie własnej firmy. Jednak, w uzasadnionych przypadkach, jeżeli pełnomocnik nie chce reprezentować oskarżonego, bo jest to niezgodne z jego przekonaniem, światopoglądem lub etyką to nie ma takiego obowiązku. Zawód adwokata jest sztuką wymagającą olbrzymiej wiedzy, zaangażowania w prowadzone sprawy oraz empatii w stosunku do klienta. Dobry adwokat to skuteczny prawnik i profesjonalny pełnomocnik, który pomoże rozwiązać problem prawny, będzie reprezentował przed sądem, a przede wszystkim zrozumie kłopot, z jakim się klient przyszedł do kancelarii. Słowo adwokat pochodzi od łacińskiego słowa advocatus, od advocare, co oznacza wzywać na pomoc. Adwokat jest prawnikiem świadczącym pomoc prawną, która w szczególności polega na udzielaniu porad prawnych, sporządzaniu opinii prawnych, opracowywaniu umów, pozwów, wniosków, zażaleń, apelacji, a także na występowaniu przed sądami i urzędami. Adwokat ma także prawo sporządzania poświadczeń odpisów dokumentów za zgodność z okazanym oryginałem w zakresie określonym odrębnymi przepisami. Poświadczenie powinno zawierać podpis adwokata, datę i oznaczenie miejsca jego sporządzenia, na żądanie – również godzinę dokonania czynności. Jeżeli dokument zawiera cechy szczególne (dopiski, poprawki lub uszkodzenia) adwokat stwierdza to w poświadczeniu.

Rys historyczny zawodu adwokata

Adwokaci od 100 lat (bo tyle właśnie lat ma adwokatura) reprezentują klientów przed sądami w sprawach spadkowych, rozwodowych, majątkowych, bankowych i innych cywilnych. Co prawda adwokatura, a w zasadzie jej pierwsze zręby instytucjonalne tworzyły się więcej niż 100 lat temu, jednakże właśnie po odzyskaniu przez Rzeczpospolitą niepodległości doszło do oficjalnego powstania palestry. Kiedy doszło do odzyskania niepodległości, zaczęto unifikować przepisy prawa na terenie odrodzonej Polski, w tym przede wszystkim przepisy dotyczące wymiaru sprawiedliwości.  W dniu 24 grudnia 1918 roku Józef Piłsudski wydał dekret w przedmiocie statutu tymczasowego Palestry Państwa Polskiego, którego to przepisy miały obowiązywać od 1 stycznia 1919 roku. Myślą przewodnią tego aktu było, aby na terenie całego państwa obowiązywał jednolity system organizacji adwokatury, jednak w rzeczywistości w początkowym okresie funkcjonował on jedynie na terenie byłego Królestwa Kongresowego, czyli na dawnych ziemiach zaboru rosyjskiego.  Co ważne, już od tego czasu zaczęto posługiwać się jednolitym nazewnictwem odnośnie tego zawodu, albowiem pojawili się adwokaci i aplikanci adwokaccy, a dotychczasowe określenia: adwokata przysięgłego obrońcy sądowego czy mecenasa wyszły z użytku bądź stały się określeniem bardziej potocznym.

Oczywiście uregulowanie statusu adwokatury w początkowym okresie funkcjonowania Rzeczpospolitej nie sposób było uznać za zakończony proces. Pamiętać trzeba, że nadal istniały różne porządki prawne dotyczące funkcjonowania adwokatury, w zależności od tego jaka ziemia znajdowała się pod jakim zaborem. Z tego też względu już po wydaniu statutu tymczasowego Palestry Państwa Polskiego podjęto kolejne prace nad regulacją ustroju adwokatury, które toczyły się w ramach powołanej w międzywojniu Komisji Kodyfikacyjnej Rzeczpospolitej. Prace ówczesnych członków Komisji Kodyfikacyjnej należy uznać za bardzo ważną, starali się oni bowiem dostosować regulację obejmujące swoim zakresem palestrę z innymi przepisami tworzonymi w tamtych czasach, tj. z prawem o ustroju sądów powszechnych, procedurą karną oraz cywilną.

W dniu 7 października 1932 roku prezydent Rzeczpospolitej wydał rozporządzenie pod tytułem prawo o ustroju adwokatury. Dokumentem tym w znaczny sposób ograniczono swobodę wykonywania zawodu, jak również wprowadzono regulacje, które godziły w niezależność samorządu adwokackiego. Przykładowo minister sprawiedliwości otrzymał uprawnienie do rozwiązywania konkretnych rad adwokackich oraz samej NRA, w sytuacji, gdy działania tych podmiotów naruszały bezpieczeństwo publiczne. Dodatkowo minister został upoważniony do zamykania lista adwokatów i aplikantów adwokackich.  Do takiego zamknięcia w rzeczywistości doszło, obowiązywało ono od czerwca 1938 r. do 3 marca 1945 roku. Co ciekawe, za zamknięciem list opowiedziała się wówczas większość adwokatów działających na terenie Rzeczypospolitej, co ich zdaniem miało być sposobem na pauperyzację tego zawodu.  Podobnie jak poprzednim razem, po wydaniu rozporządzenia z 1932 roku podjęto kolejne prace nad ustrojem adwokatury, czego efektem była ustawa z dnia 4 maja 1938 roku zatytułowana Prawo o ustroju adwokatury. Z ciekawszych zmian, jakie wprowadzono to ustawą, to z pewnością obowiązek odbycia aplikacji sądowej przez przyszłych adwokatów, jak również podtrzymanie uprawnienia ministra sprawiedliwości do zamykania lista adwokackich i aplikantów adwokackich, do czego, jak już wspomniano, doszło w czerwcu 1938 roku.  Ustawa ta obowiązywała to momentu przejęcia przez władze komunistyczne nadzoru nad Rzeczpospolitą. Nowa władza wybrała specyficzną formę przejmowania adwokatury pod własne dyktando, mianowicie dokonano wyłącznie uzupełnienia przepisów o ustroju adwokatury. Wprowadzono szczególny nadzór, który sprawował minister sprawiedliwości.

Komunistyczna, powojenna weryfikacja społeczeństwa odbywała się również w szeregach adwokatury, gdzie przy każdej z izb adwokackich powołano komisję weryfikacyjne, aby sprawdzić czy w okresie okupacji niemieckiej adwokaci zachowywali się nienagannie pod względem obywatelskim czy zawodowym. Niestety, dla ówczesnej władzy komunistycznej, przyjęty sposób ingerencji szeroko rozumiany wymiar sprawiedliwości nie dokonywał się w tempie i sposobie, w jakim nowe władze by tego chciały. Sięgnięto więc po zupełnie inną metodę – 22 stycznia 1946 roku wydano dekret o wyjątkowym dopuszczaniu do obejmowania stanowisk w szeroko rozumianym  wymiarze sprawiedliwości.
Minister sprawiedliwości uzyskał prawo do wpisania na listę adwokatów nie tylko tych osób które nie odbyły aplikacji adwokackiej i sądowej, ale również nie zdały egzaminu państwowego.

Co więcej, wprowadzono nową kategorię obrońców sądowych oraz obrońców przy sądach grodzkich, którzy nie musieli nawet spełniać obowiązku ukończenia studiów prawniczych.  Oczywiście nie można uznać że działania władz komunistycznych na tym się zakończyły. Trzeba pamiętać, że do 26 maja 1982 roku, kiedy to wydano obecnie obowiązującą ustawę prawo o adwokaturze, wydano jeszcze trzy ważne akty prawne: ustawę z dnia 27 czerwca 1950 roku, nowelizacje z 29 listopada 1956 roku, która obowiązywała do 1958 roku oraz prawo o ustroju adwokatury z 19 grudnia 1963 roku. Jak widać, XX wiek przyniósł wiele zmian w kształcie i funkcjonowaniu adwokatury, która, w zależności od okresu, miała spełniać większą role użyteczności społecznej lub państwowej. W obecnym kształcie, mimo wydania ustawy w 1982 roku, tak naprawdę ustrój adwokatury jest dostosowywany do realiów obecnej rzeczywistości.